Die ene speciale dag...

Het is bijna zover, die ene speciale dag in het schooljaar. Zo’n dag waar de kinderen heel veel zin in hebben. Als leerkracht vind ik die ene speciale dag leuk en gezellig, maar ik ben ook heel blij als het weer voorbij is en alle leerlingen weer veilig terug zijn.

De dag vooraf wordt in de klas alles goed doorgenomen. Ik kijk de klas rond voor mijn laatste boodschap die ik nog wil meegeven voordat de bel gaat en morgen de ene speciale dag aanbreekt. “Zorg dat je om één uur bij de uitgang van Nemo staat! In groep 8 kunnen jullie allemaal klokkijken, je bent niet te laat. Ik wil dat alle klassen compleet zijn en wij geen leerlingen missen!” Dreigend kijk ik ze aan, in de hoop dat het helpt en ik morgen geen leerlingen zal missen!

Onder veel geklets, gelach, gesnoep en gezang komen we aan bij de eerste bestemming voor deze dag. Nemo is gelukkig zo’n museum waar je overal aan mag zitten, ze kunnen dus heerlijk hun gang gaan. De tijd vliegt voorbij en een blik op mijn horloge zegt dat het bijna één uur is, het moment van verzamelen. Ongemerkt begint mijn hart sneller te kloppen. De leerlingen die ik tegenkom, attendeer ik alvast op de tijd.

Tien minuten van tevoren sta ik op de afgesproken plaats. Daar staan de eerste leerlingen al op me te wachten. Gelukkig, die zijn er. Al snel komen er nog meer leerlingen aan. Zie je wel, ik hoef me geen zorgen te maken, dit komt goed. Nog twee minuten en ik mis nog twee meiden. Ze zullen zo wel komen, nog een minuut en dan is het één uur. Maar de betreffende meiden zijn er dan nog steeds niet. Ik zie dat mijn collega’s hun klassen compleet hebben. “Zullen we vertrekken? De bus staat te wachten.” “Euhm, ik mis er nog twee, loop maar vast, ze zullen zo wel komen.” Daar gaan de andere twee groepen. Ik blijf met mijn klas achter. “Zal ik gaan zoeken, meester?” Hoopvol kijken een paar jongens me aan. “Nee, wacht maar hier, straks ben ik jullie ook nog kwijt.” Ik loop de trap op, in de hoop dat ze eraan zullen komen. Maar nee, niemand te zien. “Meester, laat u het omroepen, dat is gaaf! Meester, krijgen ze nu straf? Vertrekt de bus nog niet? Mogen wij vast gaan?” “Nee, nee, nee, je blijft hier wachten tot ik zeg dat we gaan.”

Inmiddels komt mijn collega weer terug van de bus om te vragen waar we blijven. En dan… Op dat moment komen de meiden eraan rennen, zenuwachtig lachend en giechelend komen ze de trap af. “Euhm, sorry mees, we hadden geen erg in de tijd.”

Op weg naar de bus zucht ik diep, we gaan naar de volgende locatie, dan komt er weer een verzamelmoment. Ik kijk op mijn horloge, vijf voor half twee, nog een paar uur, dan zijn we hopelijk allemaal weer veilig thuis. Dan is die ene speciale dag weer voorbij…

Lees meer over het magazine.

Thema

Dit artikel valt onder een van onze basis thema's:

Lees meer: