Mam, ik werd onderweg uitgescholden, omdat ik een rok aan heb!”
Onze dochter van tien stapt vol verontwaardiging binnen. “Mam, ik werd onderweg uitgescholden, omdat ik een rok aan heb!” “Ach kind…”, zeg ik. Maar het is spitsuur en ik vergeet het voorval. Totdat ik kort daarna in de kerk zit. In de preek komt de tekst voorbij: Want indien ze dit doen aan het groene hout, wat zal aan het dorre geschieden? (Lukas 23:31). Christenvervolging begint vaak klein. Met schelden, onverdraagzaamheid, uitsluiting. Gaat het ons voorbij?
De wijze koning Sálomo zegt in Prediker 1 al dat er niets nieuws is onder de zon (Pred. 1:9 en 10). Christenvervolging is van alle tijden. In Genesis lezen we dat Kaïn zijn broer Abel doodslaat. Hij kan het niet verdragen dat Abel een kind van God is. In het Nieuwe Testament lezen we van Saulus, nog blazende dreiging en moord (Hand. 9:1). Hij slaat de prille gemeente, de jonge kerk, uit elkaar zodat ze verstrooid wordt. Met als winst: Gods Woord wordt nog sneller en verder verspreid.
Vervolging nu
Ook dit jaar maakte Open Doors een ‘Ranglijst Christenvervolging’. Afghanistan, Noord-Korea, Somalië... Vijftig landen staan erop. Denk je eens in, vijftig landen waarin het moeilijk of onmogelijk is om christen te zijn! Als je het kaartje bekijkt, schrik je hoeveel landen er gekleurd zijn. Het zijn schokkende cijfers: 360 miljoen mensen lijden onder zeer zware tot extreme vervolging. Daar kunnen wij ons niets bij voorstellen. Wij, met onze mooie kerken, christelijk onderwijs, christelijke politieke partijen, een christelijke krant.
Maar gaat het ons land écht voorbij…? Ook in ons land wordt de ruimte enger. Het christelijk gedachtegoed wordt gezien als een bedreiging voor het vrije denken. Het is ouderwets, niet van deze tijd en het moet op alle manieren weggeduwd worden. Iedereen mag alles zeggen en alles denken. Vrijheid van meningsuiting noemen we dat. Als het maar aan één voorwaarde voldoet: het moet passen in een modern mensbeeld. Los, helemaal los van God. Goddeloos.
Het kan al wel vijftien jaar geleden zijn dat ik een filmpje zag over de christenvervolging in Noord-Korea. Het bracht me dagenlang in de war. Niet alleen de beelden van de vrouw die zo vreselijk leed maar meer nog: ‘Zou ik dat kunnen? Wat heb ik eigenlijk over voor mijn geloof?’ Uiteindelijk telt maar één ding: Zijn mijn zonden vergeven? Ben ik geborgen in Christus? Kan ik God ontmoeten?
Als dat zo is dan kunnen we nog wel bezorgd zijn voor wat er komen gaat. Maar dan kunnen we toch heilig onbezorgd leven, want ons is dan een beter lot bereid.
Meer lezen? Lees heel het thema-artikel op bladzijde 8-11 van Daniël #11.
