Eenzaam loopt hij over de weg. Op weg naar zijn vader. Zou hij welkom zijn? Zou zo’n slechte zoon als hij ooit gastvrij worden onthaald? Bij de onreine varkens kwam hij eindelijk tot zichzelf en besloot terug gaan. Getrokken naar het vaderhuis, getrokken door de liefde van zijn vader.
Soms wordt de gelijkenis van de ‘verloren zoon’ uitgelegd als een bekeringsgeschiedenis. Maar het accent ligt op de vader: Een zeker mens had twee zonen… Juist die vader is opvallend. Hij deelde de erfenis, leed daardoor groot verlies. Met verdriet liet hij zijn jongen gaan. Maar als hij naar lange tijd zijn jongen aan ziet komen, rent hij op hem af. Hij zegt niet: “Wij moeten eerst even praten”. Nee, de jongste zoon, die het echt niet meer waard is een zoon genoemd te worden, is welkom thuis. Hij krijgt een gastvrij onthaal. De vader ontvangt zijn jongste zoon met ongekende blijdschap.
Onvoorwaardelijke liefde van God voor weglopers; als Jezus deze gelijkenis niet had verteld, zouden we niet geloven dat God zo is. En ten diepste geloven we het ook niet, tenzij God het ons toont. In een weg van berouw en verdriet over onze zonde, toont Hij ook Zijn genade en ontferming.
Om het werk van Jezus, de enige en geliefde Zoon van de Vader, die om ons mensen en om onze zaligheid is neergekomen en vernietigd is, ontvangen verloren zonen en dochters een gastvrij welkom in het vaderhuis waar veel woningen zijn. Als het anders was, zou Ik het jullie gezegd hebben, sprak Jezus tegen Zijn discipelen. Bereidt Hij ook voor jou een plaats in het Vaderhuis?
Dit artikel verscheen eerder in Daniël
