Zaterdagmorgen

“Juf, mogen we ook een keer wat komen bakken bij u thuis?”

Zeg maar eens nee als twee paar glimmende ogen je verwachtingsvol aankijken… En zo staan we deze zaterdagmorgen in de keuken. Tweehonderd gram boter, tweehonderd gram meel, vier eieren… En laten we vooral de suiker niet vergeten. Ruime hoeveelheden van het witte goedje worden hier erg gewaardeerd. Een gebakje heet in Albanië niet voor niets een ëmbelsirë, oftewel, een ‘zoetigheidje’.

Bardha mixt alle ingrediënten door elkaar en haar zusje Belinda zorgt er vervolgens voor dat het deeg netjes in de vormpjes komt. Ondertussen wordt er gezellig gekletst. En als even later de cakejes in de oven staan te bruinen, hebben we nog tijd voor een spelletje.

Onze baksels zijn bedoeld voor morgen. Dan vieren we ‘lichtjesfeest’ in de kerk: een tegenhanger van het duistere Halloween. “Vinden jullie het leuk om straks wat uitnodigingen te brengen bij kinderen in de wijk?”, opper ik. “Dan print ik er meteen een paar uit.” Een printer in huis is hier een luxe. Alle ogen richten zich op het apparaat. Er knipperen lampjes, klinken stotende geluiden, maar helaas… Stekkers verwisselen, programma’s opnieuw opstarten, het helpt allemaal niets.

“Laten we eerst maar een hapje gaan eten”, stel ik voor na een tijdje prutsen. Tussen de verhalen door begreep ik dat mijn visite vanmorgen met lege maag hierheen gekomen is. Voor een ontbijt was geen tijd. We vragen de Heere om een zegen over de maaltijd en bidden of Hij ervoor wil zorgen dat we alsnog de uitnodigingen kunnen printen. “Bid jij altijd voor je eten?”, wil Fatmir, de jongste van het stel, weten. Mooi, zo’n vraag! Een gelegenheid om iets te delen over danken, bidden en afhankelijk zijn.

De zeer eenvoudige maaltijd valt blijkbaar in de smaak. “Deze dag zal ik mijn hele leven niet vergeten…”, verzucht Bora voldaan als ze haar laatste stukje tosti naar binnen schuift.

Na het eten zetten we de printer weer aan. Dit keer weigert deze geen dienst. Alle uitnodigingen worden afgedrukt. Uiteindelijk hebben we er zelfs meer dan genoeg. Samen zijn we verwonderd: De Heere zorgt, ook voor de kleinste dingen! Snel gaan we op pad om de briefjes uit te delen. Mensen denken soms dat het mijn dagelijks werk is om met Bijbels en folders langs de deuren te gaan. Nee, we doen dat vandaag per hoge uitzondering. Veel liever zet ik de deur van mijn eigen huis open en deel ik mijn leven met Bardha, Belinda, Fatmir en andere mensen om me heen. Maar niet zonder te vragen of de Heere Zelf aanwezig wil zijn. Dan komen mooie momenten en goede gesprekken ‘vanzelf’.

Lees meer over het magazine.

Thema

Dit artikel valt onder een van onze basis thema's:

Lees meer: