"Joas! Joas, nee! Niet doen!" Een guitig koppie kijkt mij aan. Ik krijg een gulle lach, maar luisteren doet ‘ie niet. Ik strek mijn armen uit en zeg: “Kom maar, kom maar naar papa!” Joas* draait zich om en kruipt weer naar de tijdschriftenmand.
Ons zoontje van 1 jaar is op ontdekkingstocht. En knabbelen aan een tijdschrift is zijn nieuwste hobby. Ik vind het een geweldige fase waarin zijn wereldje steeds groter wordt. Ik geniet ervan als vader. Maar het houdt mij ook een confronterende spiegel voor.
Ik roep nog eens: “Joas, kom maar! Kom maar naar papa!” En opeens is het alsof ik naar mijn eigen leven kijk. Die tijdschriftenmand, dat is mijn zondige hart. En dat zit vol met dingen die niet mogen, dingen die de Heere niet van mij vraagt. Telkens wil ik er weer naartoe. En als ik er ben, graai ik erin. Op zoek naar zonden. En ik heb er nog plezier in ook.
“Kom naar Mij toe! Ook al waren je zonden zo rood als karmozijn (dat is een donkerrode verfstof), zij zullen worden als witte wol”! Zie je de Heere staan? Met zijn armen gespreid? Ik luister even, ik kijk even op. En ik ga weer terug naar die mand, vol met zonden. Als Hij mij er niet voor bewaard.
De Heere staat klaar, met zijn armen gespreid. Zie je Hem staan? Hij roept jou en mij toe: “Kom maar naar mij toe met al je zonden! Er is nog bloed genoeg om ook al jouw zonden te vergeven!” Bij jezelf vind je het leven niet! Ben je bang dat je niet welkom bent? Lees Lukas 15 dan maar eens: “En opstaande ging hij naar zijn vader. En als hij nog ver van hem was, zag hem zijn vader, en werd met innerlijke ontferming bewogen; en toe lopende, viel hem om zijn hals, en kuste hem” (vers 20).
“Joas, kom maar!” Ik zie de blauwe oogjes twijfelen. Ik krijg weer zo’n gulle lach en daarna tijgert hij naar mij toe. Ik til hem op, druk hem tegen mij aan en geef hem een kus.
Erik
(Joas heet in werkelijkheid anders)
